przemyślenia

Chciałbym zgasić miłości pragnienie
Aby w szczęściu spokojnie trwać
Wiedzieć, że na mnie ktoś czeka
Mógł swą miłość i szczęście mu dać

autor: Mesteno

Dzieci stół już wkoło obsiadły
Jako łąkę zieloną kwiatki
Chłoną dobroć swą piersią młodą
Która płynie z miłości ich matki

Matka jednak nie zawsze szczęśliwa
O byt, o jutro zmartwiona
We łzach swych uśmiech dla dziatków odnajdzie
I zawsze je tuli w ramiona

Kto matki swej nie znał, tego życie smutne
W miejscu miłości ma gorycz i bliznę
Nie miał go kto kochać, stracił to na zawsze
Jako banita traci swą ojczyznę

Spośród wszystkich cnót ziemi, jedna piękna jak kwiatki
Moja biedna ojczyzna a w niej miłość mej matki

autor: Mesteno

Jego młodość w tych wierzbach została
Miłość przelał do ojczystych pól
Choć sam odszedł skąd nikt już nie wraca
Tu swą radość zostawił i ból

A ta ziemia dla niego tak droga
Bił się za nią, gdy gnębił nas wróg
Gdy doczekał wolności spragnionej 
Swój karabin zamienił na pług

Nikt nie mieszka na ziemi ojcowej
Pies nie szczeka i komin już zgasł
Tylko wierzby świadectwem wciąż żywe 
Choć starością poraził je czas

Szumią wierzby jak dawniej przed laty 
Z krzyża grozi umęczony Bóg
Dziwny chłód ciągnie od chaty 
Pustka kryje się wszędzie jak wróg

Sokół zawisł wysoko na niebie
W dali krzyży wyrósł martwy las
I tylko ta myśl jak zjawa dręcząca
Znowu z życiem wojnę wygrał czas

Od kościoła żałobna pieśń płynie
A czas przędzie czarną życia nić
To codzienne na szaniec czekanie 
Trzeba odejść by znowu móc przyjść.

autor: Mesteno

Młodość odeszła z latami, zdrowie wziął dzień powszedni
Wyście sami zostali, tacy starzy i biedni
Całe życie gdzieś pierzchło, wieczne modły, pacierze
Los wam piekło zgotował, Bóg was stamtąd zabierze

Bóg wasz widzi tą słabość, jak i wy patrzy oczyma
On tchnął życie w tą ziemię i On wszystko zatrzyma
Bo to On ruszył tą ziemię i porządek ustalił
On wypełnia co przyrzekł i to On Was ocali

autor: Mesteno