przemyślenia

Dusza losem przygnębiona, w ogrom patrzy świata,
Dźwiga swoje przeznaczenie, życie ją przygniata.
Ciemność ją ogarnia, zamyka w swym lochu,
Płomień życia wygaszony, powraca do prochu.

autor: Mesteno

Zostawił tu groby swych ojców,
A ich dusze rozkwitły wśród pól
Ja wciąż słyszę w swym sercu wołanie
Wracaj synu nasz, wracaj do gór.

Oj powrócić chciałbym w te strony
Jak pielgrzymki zakończy się czas
Tylko tutaj me serce stroskane
Ja odnajdę, gdy będę wśród was

Krzyż mój ciężki w ramiona uwiera
Gnie ku ziemi, jak trudna ta droga
Lecz swym życiem ten szlak wam przecieram
Byście poszli nim za mną do Boga.

I wy wszyscy za mną pójdziecie
Lecz to jeszcze nie wasza godzina
Ja już dzisiaj zobaczę to miejsce
Zgotowane przez Ojca i Syna

On mnie posłał i idę do niego,
Tak szczęśliwy, choć twarz ma w cierpieniu
On też cierpiąc nie skarżył się na nas
Lecz swą boleść sam znosił w milczeniu.

autor: Mesteno

Gdzież Cię losy tam wiodły twa ostatnia droga
Za mało było ofiary za wolność dla Boga
Z Tobą twoja małżonka, gdy w Was życie trzasło
Żałoba na świat padła, jakby słońce zgasło

Zginęło wielu zacnych, też tu wspomnieć muszę
Choć słowa nie ukoją, ból co trawi duszę
Kto Boga za śmierć wini, ten się z prawdą mija
Bóg wieczne życie przysiągł to człowiek zabija

Wybaczcie mi wszem zmarli, że zakłócam ciszę
Lecz ja łzy leją na papier a nie słowa piszę
Każdy w obliczu śmierci, traci blask swej sławy
Lecz śmierci cień gdzie pada, tam dodaje chwały

autor: Mesteno