„Narodziny dnia”

„Narodziny dnia”

Zmarznięty świt się budzi z zimnej, styczniowej nocy

Jego blade oblicze nabiera światła mocy

Mocą dnia się on karmi, kształtuje swe krótkie życie

Mrok po niego już spieszy, by go zgasić w błękicie

Ginie błękit i czerwień życia, gaśnie zgiełk, wrzawa

Resztę światła dnia mocy, ciemna noc już zabrała

Srebrny stróż ponad ziemią, trzyma wartę wieczystą

Płacze łzami niedoli, lecą rosą rzęsistą