przemyślenia

Ej góry mego życia, w gęste mgły spowite,
Szczyty moich marzeń, ciągle niezdobyte.
Odpływasz w korycie skalistym wraz z wodą,
Nie marzenia twoje, lecz losy Cię wiodą.

Ziemio matko mędrców, i matko szaleńców,
Matko ocalonych i grobie straceńców.
Żywot z ciebie ciągły, nigdy nie ustaje,
Lecz co sie z Ciebie zrodzi, nigdy nie ustaje.

autor: Mesteno

A kto jeszcze?
W domu, w piecu napali? Na spacer weźmie? Lalkę naprawi?
I na boisku w piłkę też z nami bezpiecznie zagra?
Też go kochamy. Na ręce weźmie i na obiadek, gdy babcia prosi , zaniesie dziadek.
Słuchajcie dzieci! dobrze, że macie dwoje rodziców, dziadka i babcię.
I niech tak będzie do końca świata, bo bardzo boli któregoś strata.

autor: Mesteno

Co tam myśli sobie włosy przefarbuję,
I czas tym oszukam, życie przetańcuje.
Nagle się karoca życia zatrzymała,
Patrzy dziewczę wkoło już sama została.

I myśli czy warto brać życie hulaszcze,
Życie zmarnowała, wpadła w czasu paszczę.
Wpadła w czasu paszczę siwizną przejęta,
Na arenie życia już młode dziewczęta.
Może też i one swój czas oszukają,
Chciałaby je ostrzec, lecz jej nie słuchają

autor: Mesteno

Czemu czas przebyty, prawo ma już w tobie
A nowy wciąż nie odkryty, mam zostawić sobie
Czy nie możesz przyszłości, odkryć jak w tarocie
By dziś widzieć swe jutro, a nie tkwić w ciemnocie

autor: Mesteno